Ο πρόεδρος του ΣΕΠΥ Λάμπρος Αναστασόπουλος θέλησε να συγχαρεί την Εθνική ομάδα Εφήβων για την τεράστια επιτυχία του Χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ17 της Μανίσα, αλλά και να αναφερθεί στις πτυχές της σπουδαίας αυτής διάκρισης… από τους σωματειακούς και ομοσπονδιακούς προπονητές, τους γονείς, τους αθλητές, τους συλλόγους, αλλά και όλους τους συνεργάτες των Εθνικών ομάδων.
«Η ελληνική Υδατοσφαίριση (και) φέτος το καλοκαίρι μας γέμισε από επιτυχίες και περηφάνια στις ηλικιακές διοργανώσεις σε αγόρια και κορίτσια. Αποκορύφωμα η κατάκτηση του Χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των Εφήβων (U17) στην Μανίσα της Τουρκίας.
Μεγάλο μερίδιο σε αυτές τις επιτυχίες ανήκει στους σωματειακούς προπονητές οι οποίοι δουλεύουν σκληρά σε αντίξοες συνθήκες, μεθοδικά, με διαρκή επιμόρφωση και εξέλιξη στην επιστημονική τους κατάρτιση. Επίσης με συνεργασία και διάχυση της γνώσης μεταξύ τους. Έχουμε αλλάξει νοοτροπία. Έχουμε δημιουργήσει πλέον την δικιά μας σχολή υδατοσφαίρισης. Φυσικά μέσα από επιρροές και διαρκή παρατήρηση από άλλες ευρωπαϊκές σχολές (ουγγρική, πρώην γιουγκοσλάβικη, ιταλική κ.α.). Ο Έλληνας όμως (ως πολυμήχανος) έχει την μοναδική ικανότητα, τα ερεθίσματα που λαμβάνει ως αφετηρία, να τα επεξεργάζεται εις βάθος, να τα εξελίσσει και να τα μετουσιώνει σε ένα δικό του κώδικα δίνοντας του πλέον την ελληνική ταυτότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Έλληνας προπονητής Υδατοσφαίρισης βρίσκεται ήδη στις 5 ηπείρους με σπουδαίες επιτυχίες και είναι περιζήτητος.
Νοοτροπία αλλάζουν όμως, όλο και περισσότερα σωματεία μας. Στρέφονται πλέον από επιλογή (και όχι από ανάγκη) στις ακαδημίες και στην παραγωγή παικτών. Επενδύουν στις υποδομές, επιλέγουν καταρτισμένους, φιλόδοξους μα κυρίως ορεξάτους τεχνικούς, δίνουν μεγαλύτερο χώρο προπόνησης και εργαλεία ώστε να διευκολύνουν την δουλειά τους.
Σημαντικό κομμάτι των επιτυχιών αναμφίβολα ανήκει στην ελληνική ομοσπονδία (ΚΟΕ). Στελέχωσε ως επί το πλείστον τα τμήματα με προπονητές «μπαρουτοκαπνισμένους» χρόνια σε ηλικιακά πρωταθλήματα. Αφοσιωμένους στο ομοσπονδιακό έργο τους. Πλαισιωμένους με ανθρώπους ενεργούς της διοίκησης της ομοσπονδίας δίνοντας λύσεις στο πλάι τους, με φυσιοθεραπευτές και ιατρικό προσωπικό. Δίνοντας την ευκαιρία στους ομοσπονδιακούς προπονητές να γυρίζουν την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην επαρχία και να έχουν διαρκή επαφή, ενημέρωση και συνεργασία με τους προπονητές των σωματείων.
Δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι βάσεις είχαν μπει από το παρελθόν με τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες να κάνουν την εμφάνισή τους. Πλέον κινούμαστε σε πιο στέρεα και σταθερά βήματα. Είμαστε ακόμα στην αρχή του δρόμου και πρέπει να εντείνουμε όλοι μαζί τις προσπάθειές μας για να δούμε αυτές τις επιτυχίες να αντικατοπτρίζονται σταθερά στις εθνικές μας ομάδες ανδρών και γυναικών.
Τα μετάλλια πρέπει να «φορεθούν» ισόποσα, σε όλες τις αθλήτριες και αθλητές των σωματείων που μοχθούν και προσπαθούν καθημερινά, αψηφώντας τις κρύες πισίνες και ενίοτε πεπαλαιωμένα κολυμβητήρια με τα σπασμένα ντουζ και τις δύσκολες συνθήκες προπόνησης, ελπίζοντας μέσα από τις θυσίες και την σκληρή δουλειά στο όνειρο της συμμετοχής τους με το εθνόσημο. Ιδιαίτερα αυτούς που «έφτασαν στην πηγή» θυσίασαν τις υποχρεώσεις τους και τις διακοπές τους και στο νήμα «κόπηκαν» στις τελικές και δύσκολες επιλογές των προπονητών. Χωρίς αυτούς που έκαναν την προετοιμασία ανταγωνιστικότερη και ποιοτικότερη δεν θα υπήρχαν μετάλλια..
Τι να πούμε για τους γονείς; Είναι οι αφανείς ήρωες, η βάση των επιτυχιών, αυτοί που στηρίζουν τα όνειρα των παιδιών με ώρες στους δρόμους, στις κρύες και άχαρες για αυτούς κερκίδες ή παρκινγκ των κολυμβητηρίων. Βάζοντας στην άκρη την δική τους προσωπική ζωή, τις υποχρεώσεις τους. Εργαζόμενοι πιο σκληρά για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις οικονομικές ανάγκες και απαιτήσεις αυτού του δύσκολου αλλά λατρεμένου αθλήματος καθώς είναι οι κύριοι (αν όχι οι αποκλειστικοί) αιμοδότες των σωματείων εδώ και χρόνια…
Έχουμε μάθει στο χώρο μας να παλεύουμε σε δύσκολες συνθήκες. Να μην στεκόμαστε διαρκώς στα προβλήματα να μην γκρινιάζουμε νιώθοντας (δικαίως) αδικημένοι αλλά οι αντιξοότητες να αποτελούν «καύσιμο» για μεγαλύτερη προσπάθεια και παραγωγή έργου. Η πολιτεία πρέπει και οφείλει να στηρίξει το άθλημα μας. Το Εθνικό μας Άθλημα βάσει των επιτυχιών αλλά και του ταπεραμέντου μας. Πρέπει να δημιουργήσει πρώτα από όλα υποδομές επανδρωμένες με ανθρώπους που έχουν τεχνογνωσία και με πλάνο διαρκούς συντήρησης, σε όλη την επικράτεια, ώστε να διευκολύνει το έργο του κυττάρου της υδατοσφαίρισης, αυτό, των σωματείων. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παροπλίζουμε κολυμβητήρια, αλλά να δημιουργούμε νέα, σύγχρονα, με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Λείπει η προβολή τους αθλήματός και των επιτυχιών μας στα media. Αν εξαιρέσουμε τα 1-2 site που κάνουν τιτάνια προσπάθεια αφοσιωμένοι στον χώρο μας, χωρίς έσοδα και μόνο έξοδα, στηριζόμενοι καθαρά στην λατρεία και μεράκι της υδατοσφαίρισης, τα υπόλοιπα μένουν σε μια απλή αντιγραφή ενός δελτίο τύπου. Ίσως και σε μια φωτογραφία κατά την άφιξη των αποστολών στο αεροδρόμιο. Θα έπρεπε κάθε διεθνή διοργάνωση που κάνει υπερήφανη την χώρα μας να προβάλλεται στην τηλεόραση. Να έχουν εικόνα όλοι οι Έλληνες.
Και μια πρόταση για το τέλος:
Στα σεμινάρια που διοργανώνει ο Σύνδεσμος των Ελλήνων Προπονητών Υδατοσφαίρισης (ΣΕΠΥ) και κυρίως σε αυτά που αφορούν κανονισμούς, να προσκαλούνται μέσω του ΠΣΑΤ όλοι οι αθλητικοί συντάκτες, tv-broadcasters που καλύπτουν στα ΜΜΕ το άθλημα της υδατοσφαίρισης. Πρέπει να βοηθήσουμε ώστε το άθλημα μας να γίνει πιο κατανοητό και ελκυστικό σε αυτούς που το (ή θα το) προβάλλουν σε κάθε σπίτι στον τελικό αποδέκτη».